Na mijn behandeling had ik een grote behoefte mezelf met kaal hoofd vast te laten leggen door een goede fotograaf. Alsof je zonder dat haar je puurheid vast kan leggen. Kort daarna kwam ik in aanraking met de website Vereeuwigd.nu. De site is een ode aan de (veer)kracht en moed van zieke mensen. De verhalen kunnen gekoppeld worden aan een shoot met een professionele fotograaf. Ik had mijn foto al. Er kwam aandacht voor de site in kranten en op tv. Zo heb ik zelf nog een paar minuten gevuld in een uitzending van EenVandaag. De interviewer was enigszins teleurgesteld dat ik niet snel dood ging. Vorig jaar was er een expositie van een aantal van die foto's en verhalen. Dit jaar is er een nieuwe expositie, met nieuwe mensen en nieuwe verhalen, in de Laurenskerk in Rotterdam. Ik ben op weg naar mijn leuke tante die in deze stad woont maar bezoek eerst deze inspirerende tentoonstelling.
De Laurenskerk is een hele moderne kerk, vol aandacht voor de samenleving. De nissen aan de zijkanten zijn sfeervol ingericht, met bijvoorbeeld boeken en kaarsen.
Verderop in de kerk aandacht voor multiculturele feesten. Erg leuk gedaan. Er hangen houten luiken. Op de buitenkant van die luiken zijn foto's bevestigd van diverse feesten uit diverse culturen. Als je de luiken opent zie je voorwerpen die dat feest symboliseren.
Geniaal toch? In de 'Sinterklaas-kast' een verwarminkje met schoenen en een wortel voor het paard. Er is ook een luik voor Hemelvaart. Als je die opent zie je Jezus aan een soort skilift richting hemel gaan. Helaas ging Jezus zo snel dat mijn foto bewogen is.
En dan de foto's waar ik hier voor kwam. De foto's zijn niet alleen foto's maar leggen verhalen vast.
Ik probeer de foto's te zien zonder mijn eigen verhaal in de weg te laten zitten.
Jamal, door Filip van Roe.
Boven: Marja, door Jennifer Drabbe. Onder: Peter, door Micky Hoogendijk.
Boven: Emma, door Linelle Deunk. Onder: Cathy, door Inta Nahapetjan
Boven: Maria, door Gert Willem Haasnoot. Onder: Henk, door Margi Geerlinks
Chantal, door Patricia van de Camp, de fotografe die ook mij vereeuwigde.
Bij de ingang kom ik erachter dat er een boek is samengesteld met de foto's van de twee exposities van Vereeuwigd. Althans, ik wist het wel maar was het vergeten. Bladerend word ik opeens weer geconfronteerd met mijn eigen foto. "Ach, u heeft wel mooie krullen gekregen," zegt de mevrouw achter de kassa. "Ja", zeg ik "die kreeg ik er gratis bij."
Vlak voor mijn vertrek sta ik nog even voor een spiegel. De tekst op die spiegel verandert terwijl je er voor staat. Het leven in een notendop.
