Ik denk aan de vele bankjes in Venetië. Of in Madrid. Of waar dan ook. Ik kan hier uren naar kijken. Ik kom graag op dit soort plekken. Mensen kijken, het gebabbel wat ik niet kan verstaan tot me nemen, de sfeer proeven. Dat dorpsplein kan vele vormen hebben, en meerdere bestemmingen. Zoals de pleinen in Chinese wijken in diverse landen waar Mahjong wordt gespeeld. Of het plein vlakbij mijn hotel in San Francisco waar een paar keer per week wordt gedanst door de buurtbewoners. Hyde Park in Londen, waar iedere zondag mensen debatteren bij Speakers' Corner. De trappen van de Sacre Coeur in Parijs. Maar ook de picknicktafel in een gezellige Amsterdamse wijk waar de wijkbewoners op zomernamiddagen samenkomen met flessen rosé en waar het later en later wordt. 

Om een dorpsplein te ervaren hoef je dus niet daadwerkelijk op een dorpsplein te zijn. Ik kan het ook voelen als ik in een gezellig gevulde treincoupé zit of in een drukke stad loop. De tafel in de gang van de school waar ik woonde toen ik studeerde, waar we elkaar ontmoetten als we ons lokaal uitstapten. De grote houten keukentafel van Aaltje waar ik jaren geleden iedere dinsdagavond aan mocht schuiven en mocht genieten van lekker eten en intense gesprekken. Het dorpsplein staat voor mij symbool voor het kijken naar anderen, het kijken naar mezelf. Voor goede gesprekken, voor Bourgondisch genieten. Voor het ademloos luisteren naar mooie verhalen of je eigen gedachten voorbij laten glijden. Voor ergens bij horen en er mogen zijn. Deze website is een ode aan al deze dorpspleinen. 

Dorpsbewoner

Na een opleiding agogisch werk volgde ik de studies docent drama en dramaschrijven. Daarna werkte ik tien jaar in de culturele sector en vervolgens tien jaar in de reiswereld. Op dit moment doe ik vrijwilligerswerk bij een taalkamer en een hospice.

Op dit dorpsplein zullen meerdere onderwerpen voorbijkomen. Ik zal schrijven over dingen die mij interesseren of aangaan, zoals:

Ik schrijf hier onregelmatig, ik wil geen dwang voelen, geen deadlines. Ik zie deze site als middel om mijn creativiteit weer wat te trainen, mijn beelden vorm te geven en een beetje te spelen met plaatjes en tekst.

Soms zullen andere mensen op mijn bankje aanschuiven. Mensen die een rol spelen in dit leven. Maar vaak zit ik er alleen. Als ik mezelf op zo'n plein voorstel, zit ik meestal tegenover de mensen, niet ertussen. Ik ben niet iemand met een grote vriendengroep. Of iemand met een interessant ogend aantal 'vrienden' op social media. Ik ben te goed in alleen zijn, te wisselvallig om vriendschappen te onderhouden, te onzeker om initiatieven te nemen. Ik ben in het leven meer een kijker dan een deelnemer.