Ron Mueck - A girl
John DeAndrea - Lisa
Bij het betreden van de ruimte trap ik er meteen in. Een vrouw staat tegen de muur, het lijkt alsof ze met een doek over haar hoofd naar iets staat te kijken. Ik verwacht dat wij zo ook de gelegenheid krijgen, na haar, om te kijken. Maar het is een beeld, levensecht. Zelfs zonder gezicht lijkt ze één van ons.
Op de website van de Kunsthal: Sinds de jaren 1960 en 1970 houden kunstenaars zich vanuit verschillende invalshoeken bezig met een vorm van figuratieve kunst waarbij de menselijke figuur zo levendig en levensecht mogelijk wordt verbeeld. Het oog in oog staan met deze beelden prikkelt de reactie van bezoekers en roept vragen op over de maakbaarheid van de mens en over identiteit. Hoe kijken we naar onszelf en naar anderen - een interessant gegeven in de huidige selfie cultuur op social media.
Marc Sijan - Cornered
Sam Jinks - Woman and child
De site schrijft verder: Aan de hand van vijf verschillende thema’s laat de tentoonstelling zien dat de manier waarop we naar onze lichamen kijken voortdurend verandert. Kunstenaars als Duane Hanson en John DeAndrea zetten sinds de jaren 1960 de toon met sculpturen van menselijk formaat. Om de sculpturen nog echter te laten lijken, besteden ze veel aandacht aan het weergeven van de structuur van de menselijke huid. Vanaf de jaren 1990 zien we dat een aantal kunstenaars waaronder Ron Mueck, Marc Sijan en Sam Jinks de maatvoering van gestaltes drastisch vergroten of juist verkleinen. Ron Mueck gebruikt dit om de nadruk te leggen op de overgangsfases van het leven zoals geboorte, ouderdom en de dood. Door het menselijk lichaam op een vervreemdende manier weer te geven, maakt hij deze thema’s nog indringender. Een spectaculair voorbeeld is het vijf meter lange werk ‘A Girl’ dat een pasgeboren baby voorstelt.
Tobias Schalken - His unexpected return
Zharko Basheski - Ordinary man
Sam Jinks - Untitled
Een deel van de beelden heb ik eerder al gezien op bijvoorbeeld de Biënnale in Venetië, zoals het prachtige beeld Woman and Child van Sam Jinks. Ik houd erg van deze kunststijl. Ze roepen bij mij situaties op, teksten, verhalen, emoties. Vooral de beelden boven en onder deze tekst spreken me aan, ontroeren me. De ineengedoken vrouw doet me denken aan het beeld Danaïd van Rodin, waarvoor, in de film althans, Camille Claudel model stond. Grote verwondering en bewondering voor de echtheid van de beelden, ze lijken echt van vlees en bloed.
Marc Sijan - Embrace
Bij de beelden van Paul McCarthy staat een bordje met het verzoek uit respect voor het model geen foto's te maken. Op een sokkel zit een naakte vrouw met haar benen wijd. Kijk je hier naar een beeld of naar de vrouw die model stond? Door het fotoverbod ga je juist naar de vrouw kijken. Zus en ik hebben het erover dat we zo chagrijnig kunnen worden als we in een museum geen foto's mogen maken. Waarom is dat? Waarom die behoefte om vast te leggen? De kunstwerken zijn ook op internet te vinden, in betere kwaliteit dan de foto's waar ik mee thuis kom. En staat het fotograferen niet tussen mij en de ervaring in? Gedraag ik me zo niet net als een Japanner die tijdens zijn reis door Europa talloze foto's maakt en thuis bekijkt wat hij eigenlijk allemaal gezien heeft.
Het is eerder een poging denk ik om de ervaring te vangen. Tijdens het reizen maak ik ook veel foto's. Zeker als ik alleen reis. Die foto's tonen mijn kijk op mijn omgeving, vertellen mijn verhaal. Een verhaal wat afwijkt van een ander die dezelfde reis maakt.
Viktor & Rolf, een overzichtstentoonstelling ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum van dit modehuis.
Ik ben niet zo van mode, en zeker niet modebewust. Deze expositie is echter mooi opgesteld, alsof je door een chic warenhuis loopt. Geen draagbare kleding maar fascinerende theatrale kostuums die niet zouden misstaan in een opera of toneelstuk.