Er zijn meerdere pontjesroutes in Nederland, ik kies voor die bij Grou, van 25 kilometer. Ik neem mijn eigen fiets mee op de trein, die fietst prettiger dan een OV-fiets. Ik vertrek vroeg, ben bang dat anders de fietsplekken in de trein bezet zijn. In Amersfoort staan drie racefietsen in het halletje, ik zet mijn lompe opoefiets met bak voorop er voorzichtig tegenaan. De bestuurders van de racefietsen die er tegenover zitten houden hun hart vast, ze zijn bij de bochten en spoorwissels niet bang dat mijn fiets op hen valt maar wel dat hun fietsen beschadigen. Ik blijf een groot deel van de route staan om mijn fiets in bedwang te houden. Onzin natuurlijk, ik laat me veel te veel intimideren door de strenge en bezorgde blik van de fietsers. Ik moet denken aan vroeger thuis, waar we Heugaveld tegels hadden. Klasgenootjes die langskwamen vonden de tegels prikken aan hun sokken en dus nam ik ze op mijn rug om ze naar de tafel te brengen. Hoe ver kan iemand gaan om de sympathie van de medemens proberen te winnen.
Het eerste deel van de route is niet zo interessant en heb ik een briesje tegen. Maar zodra de Alde Feanen beginnen, het Nationaal Park rond Earnewald, is het genieten. Fietsen door de bossen over grindpaadjes en langs het water.
Op de helft van de route een restaurant waar een mannenkoor in rood geruite kiel de langskomende boten toezingt. Af en toe oversteken met een pontje en omdat Leeuwarden culturele hoofdstad is varen er op de bootjes mensen mee die oude Friese gedichten voordragen.
Na 5 pontjes ben ik terug in Grou. Een gezellig pittoresk watersportdorp, met prachtige historische panden rondom de Sint Piterkerk in het centrum.
Conclusie: een mooie route. Toch ben ik meer van de bossen dan van het water.