Museum More

Voor de serie Clouddwellers stonden haar studenten aan de kunstacademie ArtEZ in Arnhem model. Ze stralen zowel zelfbewustzijn als kwetsbaarheid uit. Uit de aandachtig geschilderde portretten spreekt Janssens fascinatie voor deze generatie met hun politieke betrokkenheid, de fluïde omgang met gender en geaardheid en hun versmelting met de digitale wereld. 

"Ik schilder schoonheid met de charme van een scheermes."

De twee Little sister-schilderijen maken deel uit van de serie Double-Edged. Voor deze serie schildert Janssen het leven van de eeneiige tweeling die zij bij toeval op straat ontmoette. De wereld waarin de tweeling zich staande houdt, is complex. Een thuissituatie waar religie en traditie een grote rol spelen, en daarbuiten de moderne wereld. Dit zorgt voor een bondgenootschap waar niemand tussen lijkt te kunnen komen. Janssen is geïnteresseerd in dit gegeven: in hoeverre lukt het hen een eigen identiteit te ontwikkelen, los te komen? Of blijven ze een twee-eenheid, bijna bovennatuurlijk verbonden met elkaar?

Door onderstaande werken leerde ik haar kennen. Ik zag deze schilderijen in een donkere periode in mijn leven, jaren geleden, en waar woorden ontoereikend waren gaven deze werken mijn gevoel redelijk weer. Ik sta er op dit moment anders voor. Toch is één blik genoeg om het gevoel weer op te roepen, althans, de herinnering eraan. 

Hieronder een film die tijdens de tentoonstelling wordt afgespeeld waarin de kunstenares vertelt over haar werk.

Museum More presenteert dit najaar een totaal nieuwe opstelling van de eigen collectie, met kunstwerken die nog nooit eerder te zien zijn geweest. Sommigen zag ik al wel eerder, maar in een andere context. Het museum bevraagt hierin het begrip 'de werkelijkheid' zoals kunstenaars die kunnen verbeelden. Het suggereert een vaststaand gegeven, iets dat voor iedereen 'waar' is. Maar de werkelijkheid wordt door iedereen anders waargenomen. En weergegeven. 

Bij realistische kunst verwacht je misschien kleurgebruik dat gebaseerd is op de werkelijkheid. Toch is een waarheidsgetrouw palet geen voorwaarde voor een overtuigend beeld. Wim Schuhmachers overwegend grijzige portretten en landschappen voelen levensecht. Als je goed kijkt zie je heel veel meer kleuren, maar het totaalbeeld is haast monochroom. 

De tere schilderijen van Jan Mankes herbergen een diepgeworteld verlangen naar schoonheid en troost. Seizoenen stemmen ons vaak nostalgisch. Nostalgie is een telkens terugkerend thema in het modern realisme: de behoefte het verleden te koesteren en het heden vandaaruit betekenis te geven. 

Het meisje op het bed van Tobias Schalken lijkt heel echt. Als je beter kijkt blijkt de illusie toch niet helemaal te kloppen: ze is kleiner dan levensecht. 

De portretten van Annemarie Busschers zijn juist groter dan levensgroot. Door de afwijkende schaal spelen beide kunstenaars met onze waarneming van de realiteit. 

Fotografie lijkt nog het meest onze zichtbare werkelijkheid vast te leggen. Maar een fotograaf als Erwin Olaf is ook regisseur. Zorgvuldig kiest hij het onderwerp, het kader, de belichting en enscenering. In Den Haag zag ik jaren geleden een overzichtstentoonstelling met zijn werk en ook nu fascineert het me weer enorm. Als ik een kunstenaar was zou ik ze willen gebruiken als uitgangspunt, als inspiratiebron voor eigen werk.