In het tijdschrift Later, een glossy over de dood, kom ik haar naam tegen. Ik ga haar volgen op Instagram, zie foto's en lees teksten waarin ik mezelf herken, ontdek muziek via haar Spotify die me raakt. We krijgen kontakt en vrijdag ontmoetten we elkaar in een gezellig theehuis.
Ze is een jonge uitvaartverzorgster en weet me direct op mijn gemak te stellen.
Afbeelding: Julian Bouhenic
Het is de vierde dag na het afscheid op mijn werk. De tranen zijn grotendeels opgedroogd, in mijn lichaam woont een dof gevoel. Ik zet iedere dag iets in mijn agenda. Iets om te doen, iets om af te strepen. Lentebolletjes kopen om weer iets op te zien bloeien. De verzekering bellen. Het vinden van een nieuwe houvast. Die agenda helpt alleen al bij het constateren van de dag, zonder werk glijdt de ene dag over in de volgende en de volgende.
Een aantal weken geleden zette de vrouw die tegenover me zit het volgende op Instagram:
Leren omgaan met de dood is een oefening van volop in het leven staan. Ga eens na op welke manieren je in je leven al eens afscheid hebt moeten nemen. Niet alleen in relatie tot de dood, ook bij een verbroken relatie, het verliezen van een baan, het weggaan uit een oude omgeving, het verlaten van een school, het beëindigen van een vriendschap... Herinner je je de pijn nog? Van jongs af aan leren we omgaan met verlies, en dat helpt ons om te gaan met de dood. Tenminste, als we dit bewust doen en ons pijnmijdend brein niet laten sturen. Mijn leraren zeggen dat dit onthechten zo ongeveer de belangrijkste oefening van het leven is. De diepe acceptatie van de veranderlijkheid van alle dingen.
Ze stelt interessante vragen, vraagt dóór, luistert aandachtig, vertelt en biedt mogelijkheden.
"Durf je je uitvaart aan anderen over te laten?"
"Ik heb te weinig vertrouwen dat men mij voldoende heeft gekend."
"Heb je jezelf wel láten kennen?"
Deze ontmoeting was voor mij ontstaan uit nieuwsgierigheid, uit herkenning. We praten samen over de dood, over sterven, maar vooral over het leven. Over de keuzes die we gemaakt hebben, hoe we in het leven staan of willen staan. Bijzonder dat je je zo snel vertrouwd kan voelen bij iemand. De afgelopen maanden was ik bezig een nabestaandenmap in te vullen. Maar ik kwam maar niet verder. Er zijn zoveel mogelijkheden. En doe je het voor jezelf of voor nabestaanden?
Ik zat hier niet om mijn uitvaart al te regelen, als het goed is hoeft dat voorlopig ook nog niet. Maar het warme gesprek heeft me wel weer een richting gegeven, zowel voor het leven als voor de dood.