Op internet lees ik over de installatie People I Saw But Never Met van Zadok Ben-David. Deze kunstenaar is geboren in Jemen, immigreerde datzelfde jaar naar Israël en woont nu in Londen en Tel Aviv.
Ik lees verder op https://www.mixedgrill.nl/people-i-saw-but-never-met/
Zadok Ben-David observeerde tijdens zijn reizen regelmatig willekeurige voorbijgangers en verwerkte ze tot metalen figuren. De afgelopen jaren reisde hij naar Europa, de Verenigde Staten, Centraal-Azië, Australië en Antarctica. Onderweg maakte hij foto’s van de mensen die hij in het straatbeeld tegenkwam. Mensen die hij dus wel zag, maar nooit een ontmoeting mee had.
Eenmaal thuis aangekomen maakte hij van drieduizend van deze mensen metalen beeldjes. Eerst waren dat alleen maar kleine figuren, maar recent heeft hij daar ook vijfenveertig wat grotere aan toegevoegd. Zet je al deze metalen voorbijgangers bij elkaar dan krijg je een indrukwekkende installatie. Ondanks dat de mensen van over de hele wereld komen, passen ze erg goed bij elkaar. Het toont aan dat de wereld steeds meer en meer een smeltkroes aan het worden is, waarin meerdere culturen door elkaar en naast elkaar leven.
Wat een prachtig gegeven. Alleen de titel al. Al die mensen die je in het leven voorbij gaan. Soms is er sprake van een ontmoeting, soms een botsing, soms een vluchtig oogkontakt. De vrouw die iedere ochtend bij de ingang van de stationshal staat, de Metro uitdeelt en goedemorgen wenst. De postbode die bijna dagelijks een beetje mank vlak langs mijn raam loopt omdat hij daarmee een klein stukje afsnijdt. De vrouw in het NS infohokje op het station.
En soms ook ken ik mensen die mij niet kennen. De oudere donkerharige vrouw die iedere maandag in mijn trein zit en iedere maandag luidkeels moppert op alle koffers waar ze met haar loopkruk en koffertje op wieltjes langs moet zien te komen.
De twee vrouwen in de supermarkt, ik noem ze Hepie en Hepie. Volgens mij zijn het twee zussen, beiden met lang krullend haar, de één blond, de ander bruin. Sinds kort zit één van hen in een rolstoel. Ze lopen langs alle schappen en overleggen over elk artikel voor het in het winkelwagentje belandt. De vriendelijke man achter de balie in het ziekenhuis. Bij iedere nieuwe bezoeker een mooie glimlach. Ik word altijd blij van hem, ook al heb ik hem nooit gesproken. Het meisje wat pas in deze wijk is komen wonen en mij aan mezelf doet denken. Ze rijdt langs op haar opoe-fiets, steeds met een andere kleur haar.
Tijdens mijn vakanties maak ik graag foto's van mensen. Veel van die foto's heb ik opgehangen op mijn wc. Het plast gezelliger en het brengt me terug op de plekken waar ik die mensen heb vastgelegd. Het liefste zou ik ook foto's willen maken van de mensen die ik buiten vakanties zie. Mensen die ik vaker in de trein zie, in de supermarkt, in het ziekenhuis, klanten die ik in de winkel op mijn werk zag. En me dan levens voorstellen rond die foto's.