Dit artikel heeft het einde van zijn levensduur bereikt.
Deze melding was te lezen op de display van de printer op het werk om aan te geven dat de cartridge vervangen moet worden. Ik slik de opmerking dat zo'n boodschap voor een kankerpatiënt misschien wat cru is in. Bedenk me dat dit wel een goede tekst op mijn rouwkaart zou kunnen zijn.
Ik ben altijd al met de dood en met begraafplaatsen bezig geweest. Noem het een morbide fascinatie. Schreef al eens een testament, inmiddels sterk verouderd. Toen ik ziek werd ging ik op zoek naar een invulformulier waarin niet alleen je laatste wensen kenbaar kunnen worden gemaakt, maar ook praktische zaken over bijvoorbeeld je administratie. Als je alleen woont weten anderen vaak niet hoe je de dingen geregeld hebt. Welke abonnementen je hebt, wat je wachtwoorden zijn, welke mensen en instanties op de hoogte moeten worden gebracht van je overlijden. Net toen ik bedacht zelf zo'n map te gaan samenstellen vond ik de nabestaandenmap.
En nu ligt deze al weer een tijdje oningevuld bij mij op tafel. Ik heb al wel iemand anders geholpen bij het invullen ervan, maar heb zelf nog geen letter op papier gezet. Ik vind formulieren en enquêtes vaak leuk. Ik ben een Excel-meisje, ik hou van structuur en overzicht, geërfd van mijn vader. Maar nu is er keuzestress. Welke muziekjes tijdens de dienst? Wie stuur ik wel of niet een rouwkaart? Een kist of een lijkwade? Naast het regelen van de praktische zaken voelt het voor mij ook als het regisseren van een toneelstuk. Ik wil het niet gewoon aan mijn nabestaanden overlaten, met het idee dat ik er dan toch niet meer ben. Het liefst zou ik er zelfs nog bij willen zijn, mee willen kijken en luisteren. Wie zijn er, wat wordt er over me gezegd, wat vinden ze van de gekozen nummers.
Ik heb in ieder geval een knoop doorgehakt en kies voor cremeren. Dat is best raar voor iemand met een grote liefde voor begraafplaatsen. Maar het idee dat ik daar de rest van mijn dode leven onder de grond lig staat me nog minder aan dan in vlammen op te gaan. Ik heb ook bedacht wat ik met mijn as wil. Ik wil niet op iemands schoorsteen. Ik wil verdeeld worden over plastic zakjes, en als iemand op vakantie gaat dan wil ik mee. Uitgestrooid worden op een mooie plek.
Bij 'Over mijn lijk' gaven mensen afscheidsfeestjes. Dat lijkt me ook wel wat. Dan ben ik er nog bij en kunnen we dansen en lachen en het leven vieren. En dan kunnen we die uitvaartdienst lekker kort en simpel houden. Maar ik ben bang dat er bijna niemand zal zijn. En dan wordt zo'n feestje best wel treurig. Net als dat ik het mooi zou vinden als de aanwezigen tijdens de dienst een kort verhaal vertellen, een anekdote of mooie herinnering, over mij. Maar ik weet nu al dat sommigen hiervan zullen griezelen en niks willen zeggen. Ik ga in ieder geval vastleggen dat ik geen samenvatting van mijn leven wil. Als er wat gezegd wordt dan moet het persoonlijk zijn.
Ik wil ook geen bloemenkransen. Passen niet bij me. Een bloem uit een tuin volstaat.
En zo zijn er nog veel meer onderwerpen en knopen en keuzes. Voorlopig nog maar niet dood gaan.