Twee jaar geleden werd ik gewezen op Postcrossing. Het doel van deze site is dat mensen over de hele wereld elkaar ansichtkaarten sturen. Je maakt een gratis account aan en zegt dat je een kaart wilt versturen. In beeld verschijnt dan iemands profiel waarin naast het adres ook wat persoonlijke gegevens staan. Bijvoorbeeld over iemands werk en hobby's, en welke onderwerpen iemand leuk vindt voor op de voorkant van de kaart. Je verstuurt de kaart met een code die naar jou verwijst. Als de kaart is aangekomen wordt deze online geregistreerd en krijg je daarvan bericht met meestal een bedankje van de ontvanger. Daarna zit jouw adres in de molen en kan je zelf een kaart in je brievenbus verwachten.
Voronezh - Rusland
Ik had allerlei tielplannen. Maar die vallen door de regen vooralsnog in het water. Dus uit verveling ga ik de adressen van de mensen die mij tot nu toe zijn toebedeeld opzoeken in google.maps en kies dan voor streetview.
Ik plaats hier niet het exacte huis van de ontvanger van de kaart, maar, als streetview daar beschikbaar is, de straat of wijk. En anders een foto van de stad. De straatnamen heb ik uit de printscreen weggepoetst.
Hangzhou, China; een postbusadres, daarom een foto van de stad van internet
Tettau - Duitsland
Ik houd de tekst altijd neutraal. Zelfs op de kaarten naar Rusland beperk ik me tot 'Stay safe and well informed'. Toch komt niet iedere kaart aan. In Rusland en China is wel eens een door mij verzonden kaart ergens blijven liggen. Dat kan gebeuren. Ik verbaas me vooral over al die kaarten die wél aankomen, soms binnen een week, soms na een maand. Dit weekend ontdekte ik een website die speciaal voor Postcrossing gezellige internationale postzegels aanbiedt en ansichtkaarten met uiteenlopende thema's op de voorkant. Ik maak er een sport van om originele kaarten uit te zoeken die goed passen bij de interesses van de ontvangers.
Chino, California, Amerika - het gele pand is van UPS, daarin bevindt zich de postbus van deze ontvanger
Op Instagram volg ik iemand die vanwege straatvrees en angststoornissen niet veel kan reizen. In plaats daarvan reist ze op internet, via streetview. Ze plaatst vervreemdende screenshots van afgelegen locaties op de wereld. Helemaal geweldig! Sinds ik mijn rijbewijs heb zit ik zeer vaak op google.maps. Niet alleen om leuke bestemmingen en routes op te zoeken maar ook om met streetview alvast moeilijke knooppunten te bestuderen, te kijken naar de lengte van de invoegstrook en de beschikbaarheid van makkelijke parkeerplaatsen. Het is heel verslavend. En nu ik naar deze buitenlandse adressen heb gezocht wordt het alleen maar erger, ben ik bang.
Auburn, Washington, Amerika
Ik maak hele leuke gedetailleerde reisplannen maar mijn Wanderlust lijkt plaatsgemaakt te hebben voor beren op de weg en verkeersdrempels. Misschien kan dit mijn nieuwe manier van reizen worden. Ik heb een enorm inlevingsvermogen, en zo kan ik vanaf de bank aardig wat kilometers maken en andere landen bezoeken.
Aufseß, Duitsland; foto van de stad, van internet
Herzogenaurach, Duitsland; foto van de stad, van internet
Ik kan uren naar deze foto's kijken en me een voorstelling maken van het leven van de mensen die mijn kaarten ontvangen. Een omgeving zegt niet alles, ik weet het. De staat van de straat zegt niets over wat zich achter een deur afspeelt. Drama's kunnen zich in ieder huis voltrekken, achter elke deur. Maar het kijken naar de foto's triggert mijn fantasie. Ze roepen een sfeer op die ongetwijfeld gekleurd wordt door mijn vooroordelen. Of door herinneringen aan eerdere reizen.
Sint Petersburg, Rusland
Zo brengt de foto van St. Petersburg me terug bij een bezoek aan die stad in 2009. Ik reisde per trein door Scandinavië en op de terugweg bezocht ik Moskou en St. Petersburg. Ik citeer vanuit mijn reisverslag: Na drie kwartier lopen sta ik bij het toegangshek van een flatgebouw. Ik heb een code. Die werkt niet op dit hek. Ik bel aan, niemand doet open. Ik bel het hostel, niemand spreekt Engels. Na zo'n vijftien minuten loopt iemand op de binnenplaats, die laat me binnen. Bij de tweede deur werkt de code die ik heb wel. Dan sta ik in een trappenhuis. Vijf hoog, zegt het bordje. Ik zie een lift, maar die ziet er zo bouwlifterig uit dat ik dat niet aandurf. Dus daar ga ik met mijn koffer. Boven staat een oude Russische vrouw met drie tanden. Ze wijst op de lift. Ik knik. Ze begint een heel verhaal. Ik zeg: "njet Ruska" maar ze gaat gewoon door. Na zo'n tien minuten bij de voordeur mag ik binnenkomen en op een stoel zitten. Een wat jongere vrouw praat geagiteerd door de telefoon. Steeds geagiteerder. Het enige woord wat ik steeds terug hoor komen is Troepka. Ik heb een vermoeden dat het over mij gaat. Na een half uur krijg ik de hoorn in mijn handen gedrukt en ik hoor een man die Engels spreekt. Er is een overboeking, maar niets aan de hand. Ze zullen me met een taxi naar een dependance brengen, hier niet ver vandaan, en ik krijg korting. Het is maar voor één nacht, de andere nachten kan ik hier wel terecht.
Bij hostel 2 kom ik eerst op een binnenplaats en ik kan wel janken als ik alle kapotgeslagen ramen zie. Moet ik hier ergens slapen? Ik heb geen adres op een briefje, geen idee waar ik moet zijn. Ik loop een deur in, de gang in. Links een deur, ik doe 'm open. Er komt een man naar me toe, nee, dit is privé. Boven moet ik zijn. Bij deze dependance is een aardig meisje, ze spreekt wat Engels, vraagt of de taxi al weg is. Ik ben namelijk wel hier naar toe gestuurd maar zij heeft ook geen plek. Heel vervelend, is nog maar één keer eerder gebeurd. Maar geen probleem, ze hebben een bed voor me geregeld in een heel ander hostel, niet ver hier vandaan, en een taxi zal me hier op hun kosten heen brengen.
Bij hostel 3 kom ik weer op een binnenplaats. Ik zie meerdere hostels. Geen namen die overeenkomen met die op mijn briefje. Ik vraag het aan een vrouw die met een sigaret in haar mond uit het raam hangt. Ze wijst naar boven. Met de code op mijn briefje krijg ik de voordeur niet open. Ik probeer er één van het lijstje bij de deur en kom een portiek in. Bovenste verdieping. En ja, daar is een bed. Niet voor één nacht, maar voor al mijn nachten hier.
Königswinter, Duitsland, foto van de stad, van internet
Telgte, Duitsland
Karelia, Rusland; foto van de stad, van internet
Greven, Duitsland; foto van de stad, van internet
Ik kijk ook naar mijn eigen straat. Want ik ben vast niet de enige die dit doet. Toch? Welke indruk krijgen de mensen die mijn adres krijgen? Een straat met veel auto's, vrij kleurloos, veel gordijnen dicht. Ik zie in de lange straat twee scholen, meerdere bouwwerkzaamheden, de vuilnisbakken met oranje deksel langs de straat. Een vrouw met hoofddoek zit op haar rollator op de hoek van de straat. Op een andere hoek, verder weg, zit een bordeel. Dat zie je niet aan de buitenkant. Op de website noemen ze het een privéhuis. Het ziet eruit als een woonhuis, met gesloten luiken. Het toont maar weer dat je niet weet wat zich achter een deur plaatsvindt. En ik bedenk ook dat het maar goed is dat ik er niet tegenover woon, als professioneel vrouw-achter-de-geraniums.
Silver Spring, Maryland, Amerika
Bochum, Duitsland
Moskou, Rusland
Hoe anders had mijn leven eruit gezien als ik in één van deze steden had gewoond? Een plaats kan je omstandigheden bepalen, je mogelijkheden. Net als de tijd waarin je leeft. Maar wat voor mens was ik hier geweest? In Amerika, China, Rusland? Een vraag die me tijdens mijn reizen ook vaak bezighield. Reizen maakt je ook dankbaar, nederig. Weer bewust van hoe goed je het hebt.
Vonnas, Frankrijk
Moskou, Rusland
Het lopen door de straten van Streetview werkt verslavend. Dus vraag ik meteen meerdere adressen op, zodat ik in meer levens kan kijken. En zo zijn er nu kaartjes onderweg naar Frankrijk, Rusland en Amerika. En wie weet uit welke landen er dan kaarten terugkomen. Ik begon aan dit project omdat ik het leuk vond om ansichtkaarten vanuit de wereld in mijn brievenbus te krijgen. Maar nu is het sturen zoveel leuker geworden.
Salina, Kansas, Amerika