Hommage to Käthe Kollwitz (2009)
Lotta Blokker (1980) wordt in haar werk geïnspireerd door werken van de Franse beeldhouwer August Rodin, Camille Claudel en de Duitse kunstenares Käthe Kollwitz. Ralph Keuning, directeur van Museum de Fundatie, beschrijft het als volgt: Als Lotta tijdens een middelbare school-excursie in het Parijse Musée Rodin komt en het werk van de Franse beeldhouwer Auguste Rodin ziet, voelt dat alsof haar bestemming wordt bepaald. “Dit moet het zijn”, denkt ze, kijkend naar Rodins stukken. Thema's in haar werk zijn liefde, dood, vreugde en pijn. Ze werkt vaak met modellen waarvan ze de gemoedstoestanden vast wil leggen in beeld.
Reeds vroeg had Lotta Blokker een voorkeur voor klassieke beeldhouwkunst en traditionele vaardigheden. Al op negentienjarige leeftijd vertrok ze daarom naar Florence en volgde er vanaf 1999 drie jaar lang de kunstopleiding aan de Florence Academy of Art.
De opleiding legt de nadruk op het leren van de techniek van het beeldhouwen. Kijken, interpreteren, tekenen, modelleren: de hand dient het oog te volgen. Al tijdens de opleiding werd ze docent aan deze kunstacademie. Na zeven jaren Florence keerde ze terug naar Amsterdam.
Alle foto's hieronder zijn afkomstig van haar eigen website.
I am here now
Atlas (2005)
staande foto's: I am here now (2008) / liggende foto's: Precipice (2003)
In het boek Lotta Blokker - The hour of the Wolf: De bronzen Precipice, Levity en Atlas ogen complex en laten heftige emotionele poses zien, maar tonen tegelijkertijd al de ingetogenheid die zo karakteristiek wordt voor Blokkers oeuvre.
Impressions
Erasto (2008)
Geatano (2004)
Ronald (2009)
Woman (2003)
Pietà
Pas de deux (2008)
Pietà I (2006)
In het boek Lotta Blokker - The hour of the Wolf: In Pietà I wordt de rouw door een blote man gepersonifieerd. Een levensgroot beeld waarbij de naar elkaar gedraaide voeten opvallen, alsook de houding van de opgeheven armen en handen in relatie tot het naar beneden gewende hoofd: daar koestert hij iets dat er niet meer is. Ondanks zijn volwassen postuur heeft hij iets kinderlijks over zich, waarbij zijn naakte gestalte zijn kwetsbaarheid versterkt.
The hour of the Wolf
In het boek Lotta Blokker - The hour of the Wolf: "Een paar jaar geleden zag ik een jonge vrouw op straat. Ze huilde. Voorbijgangers keken haar na, een enkeling bleef zelfs even staan om deze verdrietige vrouw in zich op te nemen. En het deed ook wat met mij. Het liefst werd ik onzichtbaar, zodat ik, ongegeneerd, naar deze vrouw zou kunnen kijken. Waarom ze huilde hoefde ik niet te weten, het ging mij om de emotie an sich. Om de kwetsbaarheid die ze toonde. Kwetsbaarheid die niet zo vaak te zien is." Omdat gevoelens nauwelijks getoond worden, maar ze er wel zijn en we ze eigenlijk heel graag willen zien, omdat ze ons geruststellen in onze eigen emoties en ze bevestigen dat anderen hetzelfde zijn zoals wij. Daarom maakte Blokker The Hour of the Wolf. Aan de negen beelden uit deze serie heeft ze vijf jaar gewerkt. Het idee ontstaat in Florence. Er is verdriet en onrust door het verbreken van haar relatie. Als de nacht komt, kan ze de slaap niet vatten. Vaak gaat ze dan naar buiten, om te wandelen door de stad. "De nacht is zo mooi. Je denkt dat iedereen slaapt, maar hier en daar zie je licht branden. Ergens voelde ik dan troost. Ik dacht: hoe ziet het er daar binnen uit? Als ik nu onzichtbaar kon zijn en kon kijken? Wat gebeurt daar? Wat doen al die mensen die ook niet kunnen slapen?" Als kind ligt Blokker ook vaak wakker. Ze voelt zich dan vaak eenzaam omdat ze denkt dat iedereen slaapt, behalve zij. In Florence realiseert ze zich dat er met haar velen zijn die niet kunnen slapen. Omdat ze verdrietig zijn, bang of wanhopig. Of juist opgewonden en blij over wat hen te wachten staat als het licht wordt. "Waar de dag afleiding geeft, biedt de nacht, gewenst of niet, de mogelijkheid om tot jezelf te komen. Je fantasie neemt de vrije loop, ideeën borrelen op, oplossingen dienen zich aan."
↑ Closer
↓ Silhouette II ↓
↑ Secret
Hours
Silhouette III
Beelden
In het boek Lotta Blokker - Beelden: Wat doe je als je de tijd kan laten stilstaan, als je de tijd misschien zelfs kan terugdraaien om het naderend onheil af te wenden? Lotta Blokker heeft zich de afgelopen jaren geworpen op afbeeldingen, beelden, die op een exemplarische wijze onrecht en verdriet communiceren. Ze heeft geprobeerd achter het geheim te komen van het iconische motief dat onze waarneming van oorlog, rampen en onrecht in een keer kan veranderen. Dat doet ze intens en persoonlijk met een niet-aflatende wens om dat wat onverdraaglijk is in onze wereld te helen, te repareren, of teniet te doen. De tentoonstelling Beelden gaat over de Holocaust, Vietnam, hongersnood, 9/11, vluchtelingen. Zij gaat over mensen, slachtoffers, machteloosheid, maar ook over de helende kracht van de kunst.
In hetzelfde boek, uit een interview met Ralph Keuning, directeur van Museum de Fundatie: "Ik geloof niet dat ik perse bezig ben met het goede te laten zien. Ik zou het kwaad ook via beelden willen proberen te ontrafelen. Dat mijn beelden de tijd trotseren vind ik een geruststellende gedachte. Het is een soort tegenreactie op de vergankelijkheid. Ik ben veel met de dood bezig. Toen mijn eerste kind geboren werd, was het eerste dat ik dacht 'we hebben je het leven gegeven en de dood'. Maar door dat doodsbesef voel ik ook juist sterk dat ik leef. Ik denk ook wel dat dat de kern van deze tentoonstelling is. De beelden uit deze tentoonstelling zijn dood, gaan bijna dood of zijn in diepe rouw. Door ernaar te kijken, door de eindigheid zo te voelen, ga je wellicht je leven juist meer voelen, je tijd meer waarderen. Maar het gaat voor mij ook echt om het proces. De tijd in mijn atelier, dat ik worstel, uren op een stoel ergens naar blijf kijken, onderzoek, en dan een ingeving krijg, euforie voel, om een maand later in te zien dat ik er toch naast zit, daar gaat het om. Ik vind het zelf ook echt spannend om te zien wat voor beeld er uiteindelijk uit voorkomt."
Drowned (2021)
Loss (2020)
Video
Prachtige aflevering van Het Uur van de Wolf: Regisseur Frans Weisz legde de wonderlijke wisselwerking vast tussen model, beeld en kunstenaar Lotta Blokker bij haar project Het Wolfsuur. 'Elk beeld dat met gevoel gemaakt is, toont ons de kunstenaar, niet het model', schreef Oscar Wilde. Regisseur Frans Weisz legde de wonderlijke wisselwerking vast tussen model, beeld en kunstenaar Lotta Blokker bij haar project Het Wolfsuur. De titel verwijst naar het uur waarin de nacht overgaat in de dag, waarin de slapelozen overspoeld worden door angst. Over dit moment, dat ze goed kent, wil beeldend kunstenaar Lotta Blokker een beeldengroep maken. De weg van idee naar brons, waarin het beeld een optelsom wordt van alle sessies en alle emoties die het model meebrengt, is lang en gaat gepaard met een eindeloos aantal beslissingen, met veel kijken en met veel voelen.