De stationshal van Utrecht CS stroomt vanaf alle roltrappen vol met bijzonder uitgedoste mensen. Jonkvrouwen, magiërs, vampieren. Ze dalen weer af naar de trein op het perron naast het mijne. Naast opwinding denk ik ook enige opluchting in hun ogen te herkennen, omdat ze vandaag ergens bij horen, gelijken ontmoeten. Vandaag hebben ze hun anders zijn tot kunst verheven. Later lees ik dat er dit weekend Elfia is, bij kasteel Haarzuilens. Op hun website wordt het omschreven als een event waarbij bezoekers door middel van onder andere het maken (en dragen) van kostuums, tekeningen, schilderijen, muziek, fotografie, body art en voertuigen uiting kunnen geven aan hun dromen.
Mijn behoefte ergens bij te horen is meestal groot maar vandaag minimaal. Dan is het niet zo slim om in april op een zonnige zaterdag langs de Linge te gaan lopen. Normaal gesproken is er op de derde zaterdag van april een Rode Kruis Bloesemtocht. Door corona is deze de afgelopen twee jaar niet doorgegaan en ook dit jaar kan deze helaas niet plaatsvinden, de voorbereidingstijd als gevolg van corona was onvoldoende. Maar op hun site hebben ze wel zes routes langs de mooiste plekjes van de Betuwe geplaatst met diverse lengtes. Je kunt deze een maand lang lopen. De routes leiden langs in volle bloei staande boomgaarden, rustieke boerderijen, groene landerijen en vrolijke uitspanningen. Ik kies voor de route van Beesd naar Geldermalsen, langs de Linge.
Het begin is heerlijk rustig, ik ben vroeg begonnen. Met iedere stap die ik zet probeer ik de afgelopen week van me af te laten glijden. Een week met zorgen om anderen. Met intense momenten tijdens het werk in het hospice.
En dan begint het mooiste en bekendste deel van de route, de Appeldijk tussen Beesd en Tricht. Ik word omgeven door veel andere voetgangers en fietsers die ook vandaag hebben uitgekozen om deze route af te leggen. Voetgangers klagen luidruchtig over fietsers die hun fietsen op de weg parkeren om foto's te maken van de bloesem. Fietsers bellen hard als ze er even niet langs kunnen omdat de groepen wandelaars breeduit lopen. Ik irriteer me aan de mens in z'n algemeen vandaag en aan het schelle stemgeluid van veel van hen in het bijzonder. Luid pratend lopen ze van A naar B zonder het moois om hen heen te zien. Ik hoor gesprekken over ziektes, over arbeidsvoorwaarden, over de neef van de vriendin van een overbuurvrouw. Mensen kunnen niet meer stil zijn.
Mijn irritatie zegt natuurlijk alles over mij, en minder over de ander. Ik probeer de mensen om me heen te negeren en zou wel bij ieder boompje stil willen staan. De bloesem heeft een schoonheid, een zachtheid, die me ontroert. Ook zo bijzonder hoe één tak tegelijkertijd de verschillende fases kan tonen, de knop, het ontluikende begin en een volwassen bloem. Iedere fase heeft een eigen kleur.
Ik richt me vandaag vooral op de knoppen. Op dat wat mogelijk is, wat komen gaat. Op beginnend leven in plaats van dat wat eindigt. Wonderlijk hoe zo'n ogenschijnlijk dode stam weer zoveel kleur en zoveel leven kan voortbrengen. De natuur juicht.
Ik arriveer in Tricht, met schattige huizen op de dijk. Bedrijven die hun fruit aanprijzen. Een kastje met potten zelfgemaakte jam en chutney voor €3. Jonge meerkoeten die mooi zijn van lelijkheid. In mijn geboortejaar was hier een windhoos: Op zondag 25 juni 1967 wordt het Betuwse dorpje Tricht geteisterd door een tropische hitte. De lucht is loodgrijs en de thermometer loopt op tot bijna dertig graden. Plotseling kondigt een hard gerommel een naderende windhoos aan. Nog geen kwartier later zijn er vijf doden gevallen en is Tricht veranderd in een ruïne (Mijn Gelderland).
De aangekondigde uitbundige bloei van de rhododendron. Het wonderlijke leven van de paardenbloem. Dandelion in het Engels, een naam die veel meer schoonheid in zich draagt. Of de bijnaam 'brievenbesteller', te danken aan de vruchtpluisjes die losgetrokken worden door de wind en dan als parachutes grote afstanden kunnen overbruggen. Zo'n eenvoudige veelvoorkomende bloem, maar zo bijzonder deze kringloop van gele bloem tot pluizenbol. Een bloem die ook kunstenaars heeft geïnspireerd, zoals Studio Drift. Hun kunst komt veelal voort uit de (veranderingen in de) natuur, zoals het moment dat een bloem zich laat zien en zich weer terugtrekt.
De nazit van mijn wandeling vindt plaats in het pittoreske Buren. De ooievaars, het ultieme symbool van nieuw leven, vormen een mooi einde van deze ontluikende dag.
