Al die onderwerpen waar ik, van mezelf, ook een mening over moet hebben. Al die praatprogramma's die ik toch blijf volgen. Al die gesprekken, ik word er zo moe van. Juist nu zou er troost-tv moeten zijn. Nu het nog langer duurt. Programma's als Frontberichten, maar dan misschien met andere beroepen, met creatieve ondernemers of juist met hen die kopje onder dreigen te gaan. Geef ze een stem. Programma's die kunnen helpen om weer hoop te krijgen op betere tijden. Laat festivals zien. Rondleidingen in musea en kastelen. Kijkjes achter de schermen bij theaters. Ik keek deze week naar Kutjaar, op het Belgische Een, waar kunstenaars kunnen laten zien waar ze in deze tijd mee bezig zijn, en zo alsnog een podium krijgen. Ik keek naar een digitale event van het Nederlands Dans Theater, waar ik mee mocht kijken met een repetitie en kreeg daardoor weer zo veel zin om naar het theater te gaan. Maak een toegankelijk programma over reizen, waardoor mensen alvast voorpret kunnen opbouwen voor vakanties die ooit weer gaan komen. Over tielen, laat mensen hun mooiste of meest bijzondere plek in ons land tonen. Enfin, vandaag zoek ik weer zo'n mooie plek op.
Eerst de gebruikelijke hobbels. Welke kleren passen bij dit weer? Neem ik mijn zwarte of mijn blauwe fiets. Welke route neem ik naar mijn beginpunt. De keuze voor de laatste hobbel neem ik pas als ik op de fiets stap. Ik kies niet voor de overzichtelijke maar iets langere route langs de N-weg. Ik wil niet langs de auto's fietsen, ik wil natuur! Maar natuurlijk is deze kortere route niet korter als ik 'm fiets want ondanks google maps verdwaal ik meermaals. Ik dacht altijd goed te kunnen navigeren maar dat idee zal ik toch echt los moeten laten. Ik blijk hierin trouwens niet de enige te zijn in de familie.
Maar dan ben ik er eindelijk, bij Treekerpunt, waar ik vorige week was. De oefenende militairen op de Leusderhei zorgen met hun geweren voor achtergrondmuziek. Als er ook nog twee Chinooks laag komen overvliegen is de film compleet. Het geluid van de klapperende bladen is zo indringend dat ik de neiging krijg om weg te rennen.
Mijn doel vandaag is een veenplas, vrij zuidelijk op de kaart van dit natuurgebied. Ik loop door afwisselende gebieden. Bossen, open terreinen, heidevelden. Ik kom weinig mensen tegen. Op dit soort dagen moet ik altijd even denken aan Anne Faber.
Google maps en ik snappen elkaar niet. Ik denk de route te volgen maar het blauwe stipje gaat steeds verder van mijn doel af. Ik loop weer terug maar ook dat helpt niet. Nog één keer rustig kijken, en weer terug. Omdat ik nu kies voor het ruiterpad in plaats van het voetpad kom ik er wel. De Veenplas, ofwel het Treekermeertje. Het bankje waar ik graag op zou willen neerploffen is bezet door twee theedrinkende vrouwen. Anti-stress-thee, hoor ik ze zeggen. Ik maak me op voor een rondje Treekermeer maar het pad heeft al snel zoveel bochten de andere kant op dat ik dat kan vergeten. Ik hervind mijn richtingsgevoel en ben betrekkelijk snel weer bij mijn fiets.
Ik kan het niet laten om ook terug binnendoor te rijden en natuurlijk weer op andere plekken terecht te komen dan ik had gedacht. Maar de prachtige opzwepende versie van het Agnes Dei op mijn oren trekt me er doorheen. Volgende keer maar wat minder ambities.