Korte Duinen


Mijn hoofd tolt met gesprekken die ik toch niet zal voeren en met al gevoerde gesprekken waar ik nog geen punt achter heb kunnen zetten. Het lukt slecht om me op één ding te richten, en om daarmee verder te komen. Hoe lekker is het dan om buiten te zijn, om de paaltjes te volgen met de oranje kop, die mij zeggen of ik links of rechts moet. Niets meer dan dat.

De Korte Duinen in Soest is een stuifzandcomplex, ontstaan in de Middeleeuwen. In die tijd vestigden zich in deze streek landbouwers. Door overbegrazing door schapen en door overmatig plaggen van heide raakte de bodem verstoord. Hierdoor kwam de ondergrond, bestaande uit dekzanden, onbeschermd aan het oppervlak te liggen en begon het zand opnieuw te verstuiven. Dekzanden ontstonden in de ijstijd. Het landijs uit Scandinavië bereikte Nederland niet maar door de koude wind werd over het hele land een golvend pakket van gemengd zand en sneeuw afgezet. Na het smelten van de sneeuw bleef een laag zand over, wat dekzand genoemd wordt. 

Het is een bijzonder afwisselend landschap. Beuken, eiken, esdoorns, dennen, en diverse mossen. Meestal vlak, soms klimmen. 

Het stuifzand is een hoog-dynamisch landschap: op de ene plaats wordt het zand opgenomen door de wind om ergens anders weer te worden neergelegd. Hierdoor komen wortels soms bloot te liggen, terwijl op andere plaatsen bomen en struiken geheel of gedeeltelijk onder het zand worden bedolven. Prachtig zoals die wortels als lichaamsdelen over elkaar liggen. 

Eenmaal thuis krijg ik een melding dat ik eerder deze week in contact ben geweest met iemand die corona heeft. Heel fijn dat ik vandaag nog buiten was, nu ik tot de negatieve test binnen moet blijven. Misschien lukt het me nu om wat projectjes af te ronden.