Martin Puryear - Le Prix
Boven: Martin Puryear - zonder titel. Onder: Martin Puryear - Question
Samen met mijn zus naar museum Voorlinden in Wassenaar. We beginnen met Martin Puryear. Deze Amerikaanse kunstenaar gebruikt hout en werkt maanden tot jaren aan een enkele sculptuur. Hij is geïnspireerd door o.a. filosofie, vogelkunde, literatuur, geschiedenis. Normaal gesproken ben ik niet zo van 'vormen'. Zo van: ik trek een streep en noem het kunst en dan kan iedereen daar interessant naar gaan kijken. Maar deze vormen hebben iets ontroerends. Misschien door het materiaal, of hun eenvoud. Voor mij stralen ze rust uit, en warmte. En verwondering.
Boven: Martin Puryear - Frozen Dream. Onder: Msrtin Puryear - Desire
Martin Puryear - Valk
Helemaal enthousiast word ik van Through the Wall, van de Chinees Song Dong. Deze grote 'muur' bestaat uit deuren en kozijnen uit de oude Hutong-buurten van Beijing. Het voelt alsof ik een kathedraal betreed, met de gekleurde en divers gevormde ramen, honderden lampen en overal spiegels. Iedereen die binnenkomt zegt 'wauw' en wordt blij. Wat een magische plek!
Ondanks mijn afkeer voor spiegels word ook ik blij in deze ruimte. Ik denk na over hoe ik dit in mijn gang zou kunnen creëren.
Antony Gormley - Mass
In het onderdeel 'Stage of Being' staan de volgende vragen centraal: Wie zijn we? Waar komen we vandaan? Wat doen we hier? Waar gaan we naartoe?
Het zijn van die vragen die vaker voorkomen in teksten van kunstenaars die hun werk omschrijven. Ik zie het ook terug in sommige werken, waar krampachtig een vergezochte betekenis aan de kunst wordt gegeven. Ik krijg ook geen antwoorden op de vragen maar zie wel mooie kunst.
Een bijzondere combinatie van twee kunstwerken. De typerende neon tekst van Tracey Emin 'I Promise to Love You' en de glanzende rozenblaadjes van Quynh Dong met de titel 'Tears of a Swan'. In de brochure staat dat het gaat over het menselijk verlangen naar liefde en de voortdurende vrees dat de gevonden liefde eindig kan zijn. Als ik dat lees, en als ik deze kunst samen zie, zou ik willen kunnen schrijven over een schurende liefde. Ik zou choreograaf willen zijn en alle met liefde gepaard gaande emoties willen vormgeven in een spel van aantrekken en afstoten. Ik wil een foto maken die de onderliggende laag in een enkel beeld vastlegt. Het kriebelt.
Prachtig: Dawn van John DeAndrea. Ik houd van deze hyperrealistische kunst.
Krijg meteen heel veel zin in de tentoonstelling in de Kunsthal rond deze stijl. Zoals in het boekje staat, het voelt een beetje oncomfortabel en voyeuristisch om naar haar te kijken. Maar het mooie vind ik dat de vrouw direct een verbinding krijgt met de mensen in dezelfde ruimte, met de mensen die haar al dan niet bekijken.
Ron Mueck - Couple under an umbrella
Als we weg lopen zit Dawn daar nog. Ze is zo realistisch neergezet dat ik me kan voorstellen dat ze een zucht van opluchting slaakt als het museum de deuren sluit.
Wat is kunst toch mooi als het zo je verbeelding streelt.