Gorssel

Naast deze tentoonstelling is er ook MORE & meer, een opstelling van de eigen collectie. Deze zag ik al eerder. 

Bas Losekoot - Lombard Street, 2015

Met zijn foto's toont hij zijn visie op het leven in dichtbevolkte steden, die steeds verder uitdijen. Hij licht het individu uit de menigte, biedt een unieke kijk op onze onderlinge verhoudingen. Hoe vinden we onze weg, omgeven door overweldigende architectuur en immense drukte? Zijn wij ontheemd of juist op onze plek in moderne mega cities? “Ik stel me de stad voor als één groot organisme. En wij bewoners bewegen erin als stadsdieren”. Kunstenaar en fotograaf Bas Losekoot (1979) observeert ons gedrag, onze houding en de choreografie die wij samen opvoeren in moderne megasteden. Tijdens dit ballet bij stations, tunnels en straten licht Losekoot het individu uit de forenzenmassa. Anonieme, haastende voorbijgangers bevriest hij in hun gang naar onbekende bestemmingen.

Losekoots foto’s van dat éne moment van stilstand geeft zijn werk een dramatische lading. Hij tilt zijn personage naar een soort verhoogd realisme. De passant is geen figurant meer, maar een mysterieus karakter in een scenario met een open einde. Welk verhaal schuilt achter een ontwijkende blik? Welke bedoeling achter een gebaar? Losekoot creëert als het ware filmstills van een internationale ensemblecast in een mondiale mozaïek, van Lagos tot Londen en van São Paulo tot Seoul.

Een metropool is een kakofonie aan verhalen, het meest fascinerende drama
ooit geschreven, waaraan nimmer een einde zal komen.  

Ilja Leonard Pfeijffer

Bas Losekoot startte zijn fotografieproject ruim tien jaar geleden in New York. Gefascineerd door de grootste golf verstedelijking uit de geschiedenis, wilde hij de dynamiek van het Urban Millennium onderzoeken. Met de straat en de publieke arena als modern niemandsland, focust hij op onze verborgen privélevens. Zoals een bioloog dierlijk gedrag in een jungle bestudeert, verschuilt Losekoot zich in de massa om ons zo zuiver mogelijk te observeren.

Hij zoekt plekken op om ons onopvallend gade te slaan en ons gedrag te voorspellen. Wij stadsdieren lopen ongemerkt langs zijn ‘val’, een subliem geplaatste lichtopstelling voor het juiste shot. Uitgekiend met de perfecte stand van de zon of kunstmatig flitslicht vangt hij de mens in zijn stedelijke omgeving. Losekoots beelden lijken geënsceneerd, maar zijn in feite documentair. Hij kiest lens en timing. Gebruikmakend van een cinematografische beeldtaal, lijken vervreemding en isolatie voelbaar. Maar paradoxaal genoeg ook de energie die een stadsmachine opwekt in de mens.

Vanaf het moment dat ik mijn flitsers mee de straat op nam,
veranderde de stad in één grote studio.

Bas Losekoot

“Aanvankelijk was ik het meest geïnteresseerd in de culturele verschillen per stad, maar op den duur realiseerde ik me dat we meer met elkaar gemeenschappelijk hebben dan van elkaar verschillen”. Inmiddels heeft hij negen metropolen aangedaan. Losekoots psychologische en sociologische reis voerde naar Hong Kong, Istanbul, Lagos, Londen, Mexico City, Mumbai, New York, São Paulo en Seoul. In de tentoonstelling is een selectie van 42 foto’s te zien die Losekoots visie samenbalt.

Bas Losekoot - Bishopsgate, 2014

De kijker gaat zelf op ontdekkingsreis, zonder exact te weten welke megastad die bezoekt. Door een thematische maar ook intuïtieve ‘montage’ van beelden in de zaal ontstaat een vorm van straatbeleving, met ritme, patronen en zichtlijnen. Maar ook met verrassingen die je in de stad tegenkomt. Hoe ontmoet de bezoeker de ander? Kijken we elkaar aan? Of kijken we weg? Of gaan we als moderne stadsdieren een nieuwe vorm van interactie aan?

Nergens kan men zo eenzaam zijn als ten overstaan
van ontelbare ogen die onze blik mijden.

Ilja Leonard Pfeijffer

Zijn manier van kijken spreekt me aan. Hoe hij oog heeft voor de individu binnen de groep, de eenling binnen de samenleving. Zijn foto's roepen verhalen op, eigen beelden. Dit zijn foto's die ik zelf zou willen durven maken maar ik durf het contact niet aan te gaan en ben te zeer gehecht aan de automatische stand.  

Na het museumbezoek loop ik richting de uiterwaarden van de IJssel. Op Gorssel.nl zocht ik een wandeling uit van bijna 9 km. Het is heerlijk weer. Een groot deel van de tocht loop ik met de zon op mijn gezicht, een weldaad.

Geen wandeling met enorme hoogtepunten. In de verte zie ik de IJssel, maar mijn lichaam staat me niet toe om een omweg te nemen om zo dichterbij te komen. Maar ik geniet. De zon, het in beweging zijn, maar ook de enorm Hollandsche landschappen; de weidse velden, de bedrijvige boerderijen, de dorpjes, die soms maar uit één straat lijken te bestaan. En de rust, die zich in een aantal vakjes in mijn hoofd nestelt. 

Deze wandeling was een goede stimulans om er weer op uit te gaan. Musea, de natuur, bijzondere plekken in dit land. Recentelijk heb ik meer ruimte gekregen in mijn agenda. Ruim anderhalf jaar geleden kreeg ik een waanzinnig groots en genereus kado: de kans om mijn rijbewijs te halen. Ik heb lang getwijfeld: wil en kan ik dit leren? Ga ik er voldoende gebruik van maken, zo gewend aan het reizen met openbaar vervoer? Ik ben het aangegaan. Tot de dag van het examen waren er nog twijfels of ik hier met mijn chemohoofd en mijn leeftijd wel geschikt voor ben. Maar ik ben geslaagd. Ik ben in één keer geslaagd. Het dringt nog steeds niet door. 

foto's van internet, fotograaf onbekend

Maar dit soort wegen begaan behoort nu opeens tot de mogelijkheden zonder dat ik iemand anders hoef te vragen. Ik moet nog veel leren, maar iemand heeft mij beoordeeld en vond het goed genoeg om zijn hand uit te steken en me te feliciteren. En nu is het vooral een kwestie van oefenen en vertrouwen krijgen.

foto's van internet, fotograaf onbekend