Volgens de app blijft het rustig in de trein. Het tegendeel is waar, iedere stoel is bezet. Ik had nog gehoopt me rustig door mijn opvliegers heen te zweten maar op ieder station krijg ik een nieuwe buurman of -vrouw. Voor me zit een man, er gaat een vrouw naast hem zitten. Ze raken meteen met elkaar in gesprek, over vertragingen met de trein. Terwijl de trein keurig op tijd vertrekt hebben ze het over mensen die voor de trein springen waardoor ze nog later thuis zijn.
Hij: "De machinist zou ook helemaal niet moeten stoppen, hij kan beter doorrijden. Het is geen doen om de aangereden mensen nog op te moeten lappen."
Zij: "Verwarde mensen worden veel te vrij gelaten, ze zouden hard moeten worden aangepakt. Het gebeurt vaak ook uit een impuls, ze denken er onvoldoende over na."
Moeiteloos schakelen ze over naar het bericht dat jongeren tegenwoordig erg onder druk staan.
Hij: "Toen ik studeerde had ik daarnaast een baan en een kleine van 1 jaar. Dat deed ik gewoon. Jongeren hebben gewoon ritme nodig."
Zij: "Ja, en structuur. En laten we toegeven, veel van hen hebben gewoon niet het juiste niveau."
De man praat hard, hij wil duidelijk gehoord worden. Hij praat voor publiek. Ik zie hem voor me op een verjaardagsfeestje. Zo'n kringetje. Hapjes op de tafel in het midden. De man heeft over elk onderwerp wel een anekdote, trekt elk onderwerp naar zich toe. De vrouw heeft een functie in de kerk, ik versta niet wat, hij heeft religie als hobby. Zij heeft vanmorgen zonder regenpak door de stromende regen gelopen, hij heeft een mooie wandeling gemaakt in de zon. Zij heeft last van een teen en kan daardoor niet goed lopen, hij heeft een blessure aan zijn knie maar kan nog prima vooruit komen.
Ik ben op weg naar Theater Rotterdam. Vanavond is hier de uitvoering van Requiem pour L, de theatervoorstelling die ik al eerder zag.
Bij de ingang van de grote zaal staat een tafeltje met cd's. Erachter een sympathieke man en een aardige vrouw. Mijn hart maakt een sprongetje, ik heb al maanden naar deze cd uitgekeken. Een vrouw pakt een cd en legt deze weer neer. "Eerst maar eens naar de voorstelling", zegt ze. Ik pak de cd op en reken af. "Ik heb de voorstelling al gezien", zeg ik. De sympathieke man vraagt me of er nou gedanst wordt. "Nee, bewogen", antwoord ik. "Bewogen vanuit de muziek en vanuit het hart. Het is adembenemend mooi."
De stoel naast me blijft leeg. De spreekwoordelijke stoel voor een ongenode gast. Of een overledene.
Zodra het requiem begint springen de tranen in mijn ogen. Dit raakt me direct in mijn hart. Ik let deze keer minder op de stervende mevrouw L op het achterdoek. Terwijl ik me door mijn overgang heen worstel beleeft zij de hare. Ik kan me nu veel meer overgeven aan de muziek. Het is dood-stil in de zaal. En net als vorige keer denk ik in verbinding te staan met één van de zangers. Het voelt alsof we minutenlang oogcontact hebben, hij en ik.
Zodra de laatste toon geklonken heeft staat het publiek als één mens op en applaudisseert, roept en haalt weer adem. Er wordt lang geklapt. Maar zodra de artiesten het toneel hebben verlaten wordt de band verbroken en loopt iedereen meteen naar de uitgang. Ondertussen keuvelend over het alledaagse leven, of blijven hangen in banaliteiten zoals de mevrouw die was afgeleid doordat mevrouw L geen water kreeg terwijl ze toch overduidelijk dorst had gehad. Ik blijf in een lege rij achter. Mijn benen trillen. Ik probeer het gezellige gepraat niet te horen, het doet pijn, ik wil al die gesprekken niet. Ben ik nu de enige die net zoiets wonderbaarlijks heeft meegemaakt? Ik kijk de mensen aan, zoek in iemands ogen dezelfde verwarring en verwondering maar vind deze niet. Ik neig naar Floris Kortie te stappen, die krullenbol die bij Podium Witteman over klassieke muziek mag praten en die ook in het publiek zat, om bij hem herkenning te vragen. Maar ik zie hem druk pratend de trap af komen en geen cd kopen. Ik wil de sympathieke man achter de cd's in zijn armen vallen en vragen of hij ook zoiets moois heeft ervaren maar hij is te druk. Dus ga ik maar naar huis. Waar ik de cd blijf draaien. En waar ik onderstaande tweet vind, en daarmee een gelijkgestemde.
Lacrimosa