Het Depot

En dan Het Depot. Het museum is gevestigd op drie locaties, met elkaar verbonden door de Arboreta De Dreijen en Hinkeloord. Ook deze arboreta horen bij Het Depot. Het geheel wordt bekostigd door de Stichting Utopa van filantroop Loek Dijkman. In 1988 bracht hij zijn bezit, inclusief zijn ondernemingen, onder bij deze stichting. De gedachte hierbij is dat de onderneming haar 'overwinst' niet aan aandeelhouders uitkeert maar aan haar omgeving waaraan zij haar bestaansrecht ontleent. De winst wordt aangewend voor algemeen nut.

Het museum heeft zowel permanente als tijdelijke tentoonstellingen over hedendaagse beeldhouwkunst. In de collectie staat de mens centraal. Aanraken van de beelden is toegestaan en de toegang is gratis. Het Depot omschrijft zichzelf nadrukkelijk niet als museum, maar als 'beeldengalerij'. 

De hoofdvestiging is gevestigd in het voormalige botanische onderzoekscomplex van de universiteit. Het naastgelegen Arboretum was als het ware de bibliotheek in houtvorm. Toen de universiteit zich terugtrok uit het gebouw zou het tegen de vlakte gaan. Gelukkig heeft het gebouw na een renovatie deze bestemming gekregen.

Het Depot vroeg 13 kunstenaars om elk een beeld uit de collectie te kiezen die hen fascineerde. Ze kregen de opdracht te wijzen op bijzondere details. De details werden vervolgens gefotografeerd door Sifra Kock. Deze foto's worden onder de titel Met andere ogen getoond in een deel van het museum. Linksboven het gefotografeerde detail van het werk Doors of perception van Gerrit Offringa. 

Dominique Rayou - Miam! (linksboven) / Kiss spring (linksonder) / Impermanence (rechts)

Vergankelijkheid en het ongrijpbare van de tijd zijn voor Dominique Rayou belangrijke en terugkerende thema's in zijn werk. De kersen hebben ook nog een mond waarmee ze elkaar willen kussen. 

George Belzer - De vruchtbare keuken

Het was Belzers droom om een vruchtbare keuken te maken. Voor dit werk heeft hij dan ook een groot aantal beelden gebruikt. In al het keukengerei zijn lijven en organen te ontdekken die met vruchtbaarheid te maken hebben. Hier is een leuke film te zien waarin hij vertelt over het maakproces.  

Met dit beeld wil Eppe de Haan vooral de eenheid tussen twee verschillende mensen aanduiden. De twee verschillen versmelten tot een andere grotere eenheid. De eenheid is groter dan de som der delen. In dit beeld omhelst een manfiguur rouwend en smartelijk zijn geliefde voor het laatst. Het is een grafbeeld waarbij het begrip Unitas in Diversitate suggereert dat de eenheid die er was, eeuwig is. 

Monique Sleegers - In de schaduw van

Een tweestrijd tussen lichaam en geest is het centrale thema in haar werk. Kenmerkend voor haar werk is dat ze deze tweeslacht zichtbaar maakt in een combinatie van ruimtelijke lichaamsvormen en tweedimensionale ‘schaduwen’. Daarbij representeert het ruimtelijke beeld alles wat tastbaar is en de tweedimensionale vorm een herinnering, of dat wat is geweest. Prachtig hoe een deel van het lichaam door het zo te isoleren een nieuwe eigen vorm aanneemt.

links- en rechtsboven: Novello Finotti - Rifarsi / linksonder: George Belzer - Hemdje / rechtsonder: George Belzer - Corset

Rifarsi betekent herstellen, of opnieuw maken. Hij brengt menselijke en dierlijke elementen samen. In dit beeld krijgt het pantser van de schildpad vrouwelijke, zachte rondingen. Daar waar een schildpad zijn gekromde poten laat zien, heeft Finotti menselijke voeten geplaatst.     

In een klein deel van het museum, op de begane grond, staan wat werken die gemaakt zijn van materiaal gevonden in de natuur. Daarbij staan ook bovenstaande gedichten. 

We lopen naar de voormalige bibliotheek, nu gebouw De Peppel (links op de foto). Hierin is vanaf maart 2022 een permanente tentoonstelling te zien met het werk van Emile van der Kruk. 

Hij werkt hoofdzakelijk met hout. Dit heeft te maken met het feit dat het een levend materiaal is. Zijn voorkeur gaat meestal uit naar populier. Aan hout kan je afzien hoe het is gegroeid en dat is wat Van der Kruk fascineert. Hij werkt de ontstaanssporen om die reden dan ook niet weg. Ze blijven vrijwel altijd zichtbaar, wat een sober effect tot gevolg heeft. Hij creëert zijn vormen uit het hout door een kettingzaag te gebruiken. Hij werkt het oppervlak van het materiaal behalve met verf verder niet af, daardoor krijgt de vorm een conceptueel karakter.

• De kus

We lopen door het arboretum, botanische tuin De Dreijen. Een heerlijke lentetuin, vol met witte daslook en de paarse wilde hyacint. In de tuin staan ook enkele kunstwerken.  

We steken de weg over en komen bij Villa Hinkeloord. In dit gebouw is Het Depot begonnen, in 2004. Het gebouw biedt ruimte aan de permanente collectie van Eja Siepman van den Berg. Zij gaat uit van bestudeerde poses. Dat kan een stap zijn of een zigzagbeweging in knieën en rug.telkens weer ontstaat het beeld eerst in gedachten, en niet vanuit een levend model. Als er al sprake was van een model, was dat kortstondig voor het maken van foto's, of een wasmodel dat pas later werd uitvergroot. Zijn definitieve gedaante krijgt het beeld pas in de detaillering van het uitvergrote wasmodel, in talloze subtiele bewerkingen van oppervlak en plastische vorm, alvorens het wasmodel uiteindelijk naar de bronsgieter gaat.

Ik vind de beelden wat te netjes, te technisch en te weinig verhalend.

In de kelder van de villa is de tijdelijke solotentoonstelling van Hans Verhoeven. In zijn werk is een palet van menselijke ontmoetingen en relaties te zien. Een wereld met invloeden van klinieken en ziekenhuizen. Momenten van vergankelijkheid, hoop en dankbaarheid.

Beeld 2016-2

Hans Verhoeven benadrukt bij dit beeld de tegenstelling tussen hoofd en lijf. 

We lopen nog even door een ander deel van het arboretum. Hier liggen de mensen in het gras te genieten van een vrije dag en de zon die hun blote huid streelt. Wij sluiten deze gezellige dag af met een biertje op het terras van Fletcher hotel De Wageningsche Berg, met een prachtig uitzicht over het gebied tussen Rijn en Waal.