Ongeveer twee weken geleden liep ik een wandeling over Landgoed Zuylenstein bij Amerongen. Halverwege kwam ik erachter dat het deel langs de uiterwaarden nog afgesloten was in maart vanwege het broedseizoen. Daarom ben ik terug vandaag. Ik begin met de route Hoog en Laag. Een afwisselende wandeling over de top van de Amerongse Berg en langs de veel lager geleden Amerongse Bovenpolder.
Ik start bij Informatiecentrum Tabaksschuur Amerongen. De warme zuidhelling van de Utrechtse Heuvelrug bleek in de zeventiende eeuw uitermate geschikt voor de teelt van tabak. Er staan nog een paar tabaksschuren in de omgeving.
Het is heerlijk rustig in het bos, er zijn meer vogels dan mensen. Wel kom ik een collega tegen van de Taalkamer. Bijzonder is dat toch. We zijn beiden niet in onze eigen woonplaats en dat we elkaar dan net op een paadje in dit grote bos tegenkomen! Zo stond ik ooit in New York bij een kleine Russische begraafplaats in een niet toeristische wijk en kwam er een docente naast me staan. We wisten van tevoren niet van elkaar dat we in dit land zouden zijn, dus de verbazing was groot.
En dan begint het deel waar het me om ging. Tussen het voormalige steenfabriekterrein bij Elst en de stuw van Amerongen/Maurik ligt de Amerongse Bovenpolder. Deze uiterwaard is omgevormd tot natuurreservaat. Er is een uitkijkplatform geplaatst vanwaar je uitkijkt over de Nederrijn en kasteel Amerongen. Eigenlijk stopt de route hier. Ik zou nu terug moeten lopen naar de bushalte. Maar ach, nu ik hier toch ben kan ik net zo goed nog even doorlopen naar het kasteel en nog wat meer uiterwaarden-gevoel opdoen.
Ik kom een man tegen. Een woest aantrekkelijke man (WAM). Zo eentje met donkere krullen, prachtige blauwe ogen en een mooie lach. En een lammetje. Het loopt mekkerend achter hem aan. Ik zou ook wel mekkerend achter hem aan willen lopen. Het beestje is 16 dagen oud, zegt WAM, alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat je met je lammetje gaat lopen. WAM met lam, een mooie boektitel. Of een schilderij. Het lokt wel vrouwen. Als ik verder loop staat hij al weer met twee andere vrouwelijke wandelaars te praten.
De geschiedenis van Kasteel Amerongen begint rond 1286. Het is meermaals verwoest en herbouwd. Het kasteel is nog steeds ingericht zoals de laatste bewoners het in 1977 hebben achtergelaten en is nu in het bezit van Stichting Kasteel Amerongen. Als ik over het pad langs de slotgracht loop zie ik verderop wat wandelaars door het weiland lopen. Dat wil ik ook wel, een beetje avontuur.
Een beetje avontuur mondt uit in een kilometerslange tocht door weilanden, over hekken, langs waters en dijken. Prachtige Hollandse landschappen. Met altijd weer die geruststellende kerktorens in de verte. En die oude krakende knotwilgen. Hun stammen doen me denken aan de buigzame lichamen van dansers. Als ik hier een dag zou vertoeven zou ik een hele choreografie kunnen bedenken.
