Het is rustig als ik de sportzaal in loop. Een paar oudere dames zijn net klaar en checken uit. Ik neem plaats op één van de drie fietsen om een kwartier warm te draaien. Dan komt hij binnen. Een niet onaantrekkelijke man van middelbare leeftijd met een jeugdige uitstraling. Ik heb hem hier al eens eerder gezien, hij viel meteen op.
Hij komt naast me op een fiets zitten, en begint te trappen. Zijn tempo ligt hoger. Ik probeer mijn tempo aan te passen aan het zijne, dat gaat me in het begin verrassend makkelijk af. Het fietst lekker, met deze man naast me. Hij maakt grapjes en beweegt makkelijk. Het samen met hem fietsen voelt als voorspel.
Als hij na het fietsen op andere apparaten bezig is heb ik het idee dat hij vandaag iets nadrukkelijker zucht en steunt. Andere vrouwen hebben hem ook opgemerkt. Ze maken contact met hem. Ze gooien het haar naar achter, de borsten vooruit, de stem wat hoger. Ze lachen niet, ze kirren, en ze proberen hem terloops aan te raken. Ik sla het gade, en spits mijn oren als zijn trainer vraagt om zijn mailadres. Die bestaat uit zijn naam, ik sla hem op in mijn slecht werkende geheugen.
Meteen als ik thuis ben google ik zijn naam. Dat is wat ík doe. Ik flirt niet, ik ga als een detective stiekem op zoek naar informatie en doe daar vervolgens meestal niets mee. Ik heb een keer 's nachts een kaartje gelegd onder de ruitenwissers van de bus van een man die een paar deuren verderop woonde. Een anoniem kaartje om hem te laten weten dat hij in mijn ogen een mooi mens was. De dagen erna keek hij aandachtig naar alle woningen rond de zijne en twee weken later was hij verhuisd.
Dit jaar stuurde ik een valentijnskaart naar een man, met wie ik ooit op het werk een zeer aangenaam gesprek had. Daarna hield ik zijn social media in de gaten, zou hij ernaar verwijzen? Geen kaart in beeld, wel een mogelijke vriendin.
De man van de sportschool blijkt werkzaam in het ziekenhuis waar ik de afgelopen twee jaar regelmatig heb vertoefd. Gelukkig niet in een functie waarin ik hem verwacht tegen te gaan komen.